Tarih: 18 Mart.. Biz Hala Buradayız!

Mart ayıydı, hava o zaman bile sadece kapıdan baktırırdı!
Onlarsa bırakın ardından bakmayı, kapıdaydı.
Çünkü aslolan vatandı, dünya kapıya dayanmıştı.
İngilizdi, Fransızdı, Mısırlıydı, Hintliydi, Anzaktı.
Karşılarındaki ise bir milletti, kısa bir zaman içinde ‘koca’ olduğunu da öğreneceklerdi.
Bu millet ki tarihi değiştirecek, dünyaya set çekecekti.
Sonuçta 18 Mart’tı günlerden ve kan damlıyordu Marmara’ya Çanakkale sırtlarından.
Her dinden, her dilden birçok millet bir insanlık dramının tarihini paylaşıyordu aslında.
Yürekleri iman doluydu.
İnançlarına diyecek yoktu.
Vatan’dı, bayrak’tı, yar’dı, yaren’di…
Nihayetinde her şey tehlikedeydi.
Onbaşı Seyit ‘Durun ben daha ölmedim.’ dedi.
Mucizeyi gerçekleştirdi.
Yüklendi ağırlığının dört katı top mermisini yolladı düşman üstüne binbir şiddetle.
Savaş devam ediyordu elbette diğer cephelerde de.
On üç on dört yaşlarındaki yalınayak Mehmetçikler koşuyordu kınalı saçlarıyla.
Hepsinin dudaklarında aynı türkünün dizeleri:
“Çanakkale içinde aynalı çarşı,
Anne ben gidiyorum düşmana karşı…”
Heybelerinde ana kokusu, yürüyorlardı ölüme meydan okuyarak.
Ve bir komutan Arıburnu’nda, Conk Bayırı’nda, Kireçtepe’de…
Evlatlarının yarattığı mucizeye tanıklık ediyordu göğsünü gere gere.
Ve sonra mucizenin ta kendisi oluyordu birden bire.
Şarapnel işlemiyordu yüreğine, bağışlıyordu onu milletine.
Mucizeler bitmiyordu Çanakkale’de.
Bu kez dehasını da katıyordu işin içine.
Ve Çanakkale geçilmiyordu, geçilemiyordu kimsece.
Milleti ile atası, varolduğunu ve de sonsuza dek varolacağını yeniden, yeniden, yeniden hatırlatıyordu unutmuş beyinlere.
Tarih, 18 Mart 2010.
Burası yine Türkiye.
Ve biz, bizler buradayız, hala varız, yarın da olacağız.
Peki siz nerdesiniz?
Nerelerde, kimin yanındasınız?