Biz bu oyunda YOKUZ

Terörün bitirilmesi adına başlatıldığı öne sürülen demokratik açılıma yönelik fikirlerim az ya da çok biliniyor.
Bazı okurlarım özellikle ‘Faşist İzmir’ suçlamalarının ardından kaleme aldığım makalelerime serzenişte bulunmuş, açılım projesine neden bu kadar katı yaklaştığımı sormuş.
Yazılarımda da özellikle vurguladığım gibi; aklı başında hiçbir insanın barış girişimlerinin karşısında olacağına ihtimal vermiyorum.
Bu türden çaba sarfedenlerin de kesinlikle desteklenmesi gerektiğini şu anda bile vurguluyorum.
Ancak şunu da vurguluyorum ki; kaş yaparken göz çıkarılmamalı.
Elbetteki demokratikleşelim.
Elbetteki barış adına gereken kulvarlara açılalım.
Güneydoğu halkına daha iyi yaşam şartları hazırlayalım, kurtaralım insanları ağa baskısından, aşiret hegamonyasından, töre ve gelenek yobazlıklarından.
İş ve ekmek verelim, kaybetmeyi göze alamayacakları bir hayat oluşturalım.
Ama bunu yaparken 30 yıldır bu ülkeye kan kusturan ve dünyanın da kabul ettiği şekliyle terörist bir örgüte paye tanımayalım.
Zafer nidaları attırmayalım, bugüne kadar yaptıklarını yanlarına kar olarak bırakmayıp cezalarını da ilahi adalete havale etmeyelim.
Hukuka güvenelim.
Terörü bitireceğiz diye, teröristle pazarlığa girişmeyelim.
Dik duralım, devlet gibi devlet olalım.
Dile kolay 30 koca yıl.
Çeyrek asırı aşkın bir zaman.
Ve bu zaman içerisinde vahşice katledilen binlerce masum insan.
Öyleki henüz yeni doğmuş minicik bedenler.
Ayşeler, Fatmalar, Mehmetler.
Ve yine binleri bulan şehit; güvenlik görevlilerimiz, öğretmenlerimiz, askerlerimiz.
Evet! Biliyorum bizler geçmişi çabuk unutan bir milletiz.
İyi de bu kadar mı bitiğiz, bu kadar mı eziğiz?
Pek tabiî ki Kürt vatandaşlarımıza hakkını, hukunu tam olarak vermeliyiz.
İnsanca yaşamalarını temin etmeli, dışarıdan kotarılmış muhteremlerin (!) Türkiye gibi bir ülkeye nefret tohumları ekmelerini önlemeliyiz.
Biriz, kardeşiz, tekiz.
Açsak açız, toksak tokuz.
Açılım denen muamma keşke onları kapsıyor olsa.
İşte bu yüzden karşıyız, bu yüzden biz bu oyunda yokuz.