Hrant Dink ve SEVGİ

Hrant Dink ve SEVGİ!


Hafta sonu İstanbul’daydım.
Hrant Dink Vakfı’nca organize edilen toplantıya katıldım.
Vakfın, AB tarafından desteklenen 3 milyon euro’luk 13 projeden biri olan
“Medyada Nefret Söyleminin İzlenmesi Projesi”nin ikinci toplantısı idi.
Hem Türkiye’nin dört bir yanından yerel basın temsilcileri hem de İstanbul medyasından isimler bir araya geldik, nefret söylemine ilişkin fikir ve görüşlerimizi paylaştık.
Medyanın haber verme sürecinde dikkatli olması gerekliliğini dile getirdik, kullanılan olumsuz üslup ve dilin ‘Nefret duygusunun normalleşmesine’ yol açtığı konusunda karar birliği yaptık.
Konuya ilişkin detayları zaten haber olarak sayfalarımızda da paylaştık.
Aslında bu konuyu özellikle günümüzde sadece böylesi toplantılarla sınırlamamak gerektiğini düşünüyorum.
Evde, işte, caddede, sokakta, otobüste ya da bir cafede hemen her platformda konuşmalı, bu konudan bahsetmekten korkmamalı, ısrarla sohbet konusu yapmalıyız.
Yapmalıyız ki; yüzleşelim nefret duygularımızla.
Yüzleşelim ve ‘Hayat bile sevgi üzerine kurulmuşken nefretin esiri olmamızı’ sorgulayalım.
Dışa vuralım.
İçimizde tutmayalım.
Büyütüp etrafımıza nefret tohumları saçmayalım.
Ekmeyelim minicik yüreklere bu illet duyguyu, eşimize, dostumuza, ahbabımıza bulaştırmayalım.
Bulaştıranlara dünyanın en kolay ve en güzel karşılığı ile dur diyelim.
Sevelim hesapsızca.
Ne olduğunu, kim olduğunu umursamaksızın.
İyi, kötü, zengin, yoksul, Türk, Kürt, Laz, Çerkez, Rum, Ermeni, faşist, antifaşist, solcu, sağcı, dindar, ateist fark etmesin belleklerimizde.
Yakın uzak demeyelim sevelim.
Sevelim ki sevilelim.
Sevelim ki nefret etmeyelim.
Sevelim ki ötekileştirmeyelim.
Birleşelim, ayrışmayalım.
Nefretin esiri olmaktan ise sevgi insanı olarak anılalım.
Ne güzel söylemiş Yunus Emre,
“Gelin tanış olalım, işi kolay kılalım, sevelim sevilelim bu dünya kimseye kalmaz.”